دغدغه بازیگر ارمنی سریال گاندو ۲ / یک عمر از این نقش فراری بودم
تاریخ انتشار: ۸ شهریور ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۹۶۲۴۱۸
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، بیاینا محمودی بازیگر نقش شارلوت یا همان جاسوس انگلیسی سریال گاندو که این روزها بسیار بر سر زبانها افتاده از عرصه تئاتر به تلویزیون آمده است.
اگرچه این اولین حضور رسمی او در قاب جعبه جادویی است، اما ویژگیهای این نقش در کنار بازی خوب او باعث شده که توجه علاقمندان عرصه بازیگری را جلب کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
بازیگر اقلیت کشورمان در مورد حضورش در سریال گاندو و دغدغهها و نگرانی هایش توضیحاتی ارائه کرد که در ادامه آنها را از نظر میگذرانید.
وی در گفتگو با خبرنگار ما در مورد تجربهی حضورش در صحنه تئاتر و اینکه چند سال است که در این حرفه فعالیت میکند اظهار داشت: بازیگری را از سال ۱۳۹۴ و از آموزشگاه سمندریان شروع کردم. همان سال هم برای اولین بار با کار آقای افشین زمانی با عنوان «خاطرات بازیگر نقش دوم» در سالن سنگلج به روی صحنه رفته و وارد تئاتر شدم. از آن به بعد هم کار تئاتر نسبت به تصویر برایم در اولویت بود و معتقدم که واقعا هیچ لذتی بالاتر از حضور روی صحنه تئاتر نیست.
بیاینا چگونه شارلوت شد؟
بیاینا محمودی در پاسخ به چگونگی انتخابش در گاندو گفت: انتخاب شدنم برای نقش شارلوت در گاندو هم از آنجایی شکل گرفت که چند نفر از دوستانی که کار من را در تئاتر دیده بودند، مرا به آقای افشار معرفی کردند و بر همین اساس از دفتر ایشان با من تماس گرفته شد و من هم رفتم.
این هنرپیشه در پاسخ به اینکه آیا ایفای نقش جاسوس آن هم در سطح تلویزیون که قطعا در اذهان عمومی به یاد میماند، برایش مهم بود؟ یا اصلا دوست داشته که با چنین نقشی در صحنه ظاهر شود بیان داشت: حقیقیت این است که دوست نداشتم در اولین کار تصویری ام به عنوان یک جاسوس در تلویزیون دیده و شناخته بشوم. در واقع، از روز اولی که وارد تئاتر شدم، از ایفای نقش خارجی فراری بودم و اتفاقا هم همیشه برای من چنین پیشنهادهایی برای ایفای نقش در سریال یا فیلمهای سینمایی بود. همان روز اول هم به آقای جواد افشار گفتم که این همان نقشی است که من یک عمر از آن فراری هستم.
من یک اقیلت مسیحی هستم
این هنرمند بازیگر در ادامه گفت:، چون من خودم یک اقیلت مسیحی هستم، دوست نداشتم نقش یک ارمنی یا خارجی را بازی کنم، چون معتقد بودم که ممکن است گیر کنم یعنی برای نقشهای دیگری به جز یک خارجی با من تماس گرفته نشود؛ بنابراین ۹۹ درصد پیشنهادها را قبول نمیکردم و همچنان هم آنها را نمیپذیرم، اما چون نقش «شارلوت» بسیار جذاب بود، یعنی کاراکتر بسیار جذابی بود، من قبول کردم که آن را بازی کنم و بسیار هم از انتخابم راضی هستم.
بازیگر نقش شارلوت در فصل دوم سریال گاندو از تجربه بازی بدون حجاب و چالش هایش و اینکه آیا بدون حجاب بودن پیشنهادی بود که از ابتدا مطرح شد به خبرنگار ما گفت: بله. از همان ابتدا که برای قرار داد این کار رفتم صحبت شد که قرار است بدون حجاب بازی کنم. این مسئله برای من چالش خاصی نداشته، اما برای مردم خیلی سوال است که چطور من به عنوان یک ایرانی اجازه دارم که بدون حجاب جلوی دوربین ظاهر شوم.
وی تصریح کرد: این قانون وجود دارد که یک اقلیت در فضاهایی که مثلا خارج از کشور است یا مثلا با یک خارجی صحبت میکند میتواند بدون حجاب یا با کلاه گیس جلوی دوربین برود و پیش از این هم هنرمندان خارجی بر همین اساس در آثار ایرانی حضور داشته اند، اما تا کنون یک ارمنی ایرانی در جایی دیده نشده بود و به عنوان یک تجربه جدید کنجکاوی برانگیز بود.
بیاینا محمودی در پایان سخنانش یکبار دیگر تاکید کرد: فقط یک نگرانی از ابتدای بازی من در نقش شارلوت سریال گاندو ۲ و بازی بدون حجاب رسمی، برای من وجود داشت، آن هم این است که بواسطه اینکه من قابلیت هنرآفرینی بدون حجاب در مقابل دوربین را دارم، این باعث شود که فقط برای نقشهای خارجی با من تماس گرفته شود و به اصطلاح آن را یک ویژگی یا مزیت فرض کنند که خیلی از کارگردانان به دنبال چنین بازیگری باشند و من را صرفا به خاطر همین امتیاز استفاده کنند. این نگرانی بزرگ من است.
منبع: خبرگزاری موج
انتهای پیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: گاندو سریال گاندو نقش شارلوت بدون حجاب
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۹۶۲۴۱۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
شیدا یوسفی بازیگر «زودیاک»: دوستداران قصههای واقعی رئالیتیشو ها را میبینند
شیدا یوسفی که تجربه بازی در سینما، تلویزیون، تئاتر و شبکه خانگی را در کارنامهاش دارد، پیش از شروع فعالیت حرفهای خود در سینما و تئاتر در حوزه منشی صحنه مشغول بوده و نخستین تجربه حرفهای خود و بستر معرفیاش به جامعه را سریال «ممنوعه» میداند.
این هنرمند پس از حضور در تلویزیون، وارد پلتفرمهای شبکه خانگی شده و تا امروز در رئالیتیشوها و سریالهای مختلفی نقشآفرینی کرده و بازیگری را به صورت حرفهای دنبال میکند. حضور او در فصل دوم گیمشوی «زودیاک» بهانهای شد تا با او به گفتوگو بپردازیم.
چه شد در گیمشوها حضور پیدا کردید؟
این روزها بازی مورد علاقهام مافیاست. نخستین باری که بازی در «شبهای مافیا» را تجربه کردم، شرکتکنندگان برنامه فقط خانمها بودند که با یک ماه تمرین، بازی را یاد گرفتم. از آن زمان هم در همه مسابقات مافیا حاضر بودم. از سری اول «زودیاک» به بعد هم، هفتهای دو بار جدا از تمرینات با بچهها جمع میشویم و بازی میکنیم و این بازی برایم بسیار جذاب شده در حدی که گاهی در دورهمیهای خانوادگی حوصلهام سر میرود و دوست دارم با دوستانم مافیا بازی کنم.
با کدام فیلم یا سریال به مردم معرفی شدید؟
به نظر خودم سریال «ممنوعه» سبب معرفی من به مردم شد که نخستین کارم در شبکه خانگی بود. در این سریال جزو نقشهای اصلی بودم که سبب شد بیشتر دیده شوم. البته طبق تجربیات من تا امروز، مخاطبان صداوسیما و نمایش خانگی دو دسته کاملاً مجزا از هم هستند. به عنوان مثال در شهرستانها جوانان من را به واسطه حضورم در «شبهای مافیا» یا «مافیا زودیاک» و حتی «ممنوعه» که تماماً تولید شبکه نمایش خانگی هستند میشناسند اما افراد مسنتر به واسطه نقشم در سریالهای صداوسیما با من آشنا هستند.
شما در صداوسیما هم سابقه حضور در سریالهای پرمخاطبی مثل «نونخ»، «بچه مهندس» و آثار دیگر را دارید، به عنوان یک بازیگر، حضور در صداوسیما برای شما دلنشینتر است یا در نمایش خانگی؟
هر کدام از این مدیومها مزایای خوش را دارد، اما مسائلی هست که شاید در هیچ کجای دنیا از لحاظ مناسبات دغدغه بازیگران نباشد مثلاً طراحی لباس یا گریم در صداوسیما بسیار سختگیرانه است اما در شبکه نمایش خانگی بازیگران فضای آزادتری دارند. بازی در محصولات پلتفرمهای نمایش خانگی جذابیت خودش را دارد. مخاطب ایرانی این روزها درگیر برنامهها و سریالهای خانگی شده و مورد پسندش است حتی به نظرم در جامعه امروز مردم به حدی دغدغه فکری دارند که سریالهای طولانی را پس میزنند و به دنبال مینیسریالها میروند و آنها را راحتتر میپذیرند.
تکرار ساخت رئالیتیشو در مورد بازی مافیا مخاطب را خسته نمیکند؟
شخصاً «زودیاک» را از تمام بازیهای مافیا بیشتر دوست دارم و فکر میکنم کسی که بازی مافیا را دوست داشته باشد درگیر این سناریو و این برنامه میشود. یکی از جذابیتهای این بازی این است که حتی اگر بازیکن حرفهای هم باشید، ممکن است در روند بازی دچار اشتباههای جبرانناپذیری بشوید که این دقیقاً مثل زندگی ماست که سراسر تجربه است و قطعاً از اشتباهاتمان درس بیشتری میگیریم. ضمن اینکه مافیا بازی خستهکنندهای نیست زیرا حتی در جمعهای خصوصی هم هیچ وقت دستها تکراری نمیشود و همیشه بازیها و اتفاقهای جدید رخ میدهد.
از طرفی هم فکر میکنم بازی خانمها و آقایان با یکدیگر روند برنامه را بهتر کرده چون معمولاً در بازی، خانمها کمتر به هم اعتماد میکنند یا با هم تعارف و رودربایستی دارند اما زمانی که در بازی خانمها و آقایان کنار هم حضور دارند، بازی حرفهایتر میشود. همچنین حضور شخصیتهای معروف ورزشی یا اهالی موسیقی در برنامه، مخاطبان برنامه را بیشتر کرد. «زودیاک» بستری برای مخاطب ایجاد کرد تا رفتار و احساس افراد مورد نظر را ببیند و آن را حس کند.
در گذشته بسیاری از هنرمندان با این تفکر که حضور در رئالیتیشو میتواند آینده شغلی آنها را تهدید کند در این برنامهها شرکت نمیکردند، امروز این تصور چقدر تغییر کرده است؟
برای پاسخ به این پرسش از خودم مثال میزنم، من در حوزه بازیگری تحصیلات آکادمیک دارم و قطعاً شغل خودم را بازیگری میدانم اما دوست دارم در برنامههای اینچنینی نیز حضور داشته باشم. برنامههای رئالیتیشو جذابیتهای خاص خود را دارند که علاوه بر سرگرمی و جذابیت، از لحاظ اقتصادی نیز برای شرکتکنندگان قابل توجیه است که با توجه به وضعیت خود مجاب به حضور در این برنامهها بشوند. گذشته از این مسائل، همان طور که خانم «شبنم مقدمی» در رئالیتیشو «صداتو» به عنوان داور حضور دارد یا «محسن کیایی» به عنوان مجری به این برنامه میآید، به همین صورت تمام بازیگران کمکم به سمت این برنامهها خواهند آمد زیرا رئالیتیشوها معمولاً مورد پسند مردم واقع میشوند و مگر غیر از این است که ما بازیگران یکی از اهداف اصلیمان سرگرم کردن مردم و ساخت اوقاتی خوش است؟ مثلاً مردم در برنامه «صداتو» به صدای یک شخص عادی که در نانوایی کار میکند اما صدای خوبی دارد و آواز میخواند گوش میکنند و لذت میبرند، بنابراین کسی که دوست دارد قصه بشنود تماشای برنامههای رئالیتیشو را انتخاب میکند.